Bakit nga ba tayo nagmamahal?

why do we love ba?
so we can have somebody to talk to?
someone who can be there pag gusto natin gumala?
a person na pwedeng manlibre satin?
taong magbibitbit ng gamit mo?

ALALAY for short!

eh pano kung di ka nya mahal?
would you still love him/her?
would you still continue to care for that person?

bakit naman hinde?

you didn't love that person para magkaroon ka ng alalay,
magkaroon ka ng instant meal dahil libre,
taong gagawa ng assignments mo or projects,
or taong mahihila mo if you want to go out...

if that's what you think about love, well sorry.. ang BABAW mo!

loving a person doesn't need to have a criteria
na dapat maganda o guwapo,
dapat mabait or understanding,
kasi once you fall inlove you take the risk of
accepting dat person
kahit maingay sya matulog, yung hilik ng hilik
kahit matakaw sya o sobrang fat na hindi kayo
kasya pag puno ang jeep!
kahit sobrang moody nya na kulang nalang ay
sapakin mo sa inis!
yung sobrang selosa/seloso na pati barkada
pinagseselosan..
badtrip diba?
and yung napaka-arte, OA kung baga!
o kahit ano pang things
that would turn you off...

hirap tlaga magmahal trying to be PERFECT kase
gusto mong magtagal,
pero hindi yun ang sagot sa lahat...

ACCEPTING the real person fully..

kase if you said na mahal mo sya you don't need
to find answers
kung bakit mo sya mahal...
kase lahat ng tao nagbabago, but if you accept
that person
magbago man sya in the middle of your
relationship
hindi ka masasaktan kase you know that darating
din yun..
tsaka tanggap mo sya ng buo...

mahirap gawin pero masarap subukan dahil
wala ng sasaya pa if you let one person feel na
MAHAL NA MAHAL MO SYA without asking 4 anything in
return...

then you can say, wow un pla ang LOVE!

and what about you....?

*found this when i was surfing the net and thought this is a pretty cool piece to blog about so yeah. hmmm. oo nga. tama tong poem or whatever na'to pero ang hirap kcng tanggapin n lang din eh.

eh pano nman ung cnasbe nilang kung mahal mo ang isang tao magbabago ka diba?

anyway.

un nga. dapat daw i-accept na lang nten ung taong mahal nten kung ano cla at kung cno cla dahil sa una pa man bago nten cla mahalin eh ganon na cla.

eh pano kung tanggap mo nga cia. tinanggap mo na lahat lahat at pinagpapacenciahan mo na ang lahat lahat ng ginawa at ginagawa nea pero ganon pa din nasasaktan ka p din at s tingin mo taken for granted ka. ccge ka p rin ba dahil cnabe mo n tanggap mo na cia? magulo diba.

sa ibang tao isa ka nang malaking hunghang. tonto. tanga. pero pero okay lang yan. bakit? kc nde nman cla ung nakakaramdam ng nararamdaman mo eh. nde cla ung nagmamahal. minsan kc sa mga taong nagmamahal naniniwala tayo s "goodness" ng minamahal nten dahil after all tayo nman ang kinakasma nila or partner nila. keber sa iicpin ng ibang tao diba. pero tandaan din natin na may hangganan ang lahat.

hindi tayo pwedeng maniwala na lang lagi na dadating ang panahon na titigil din ung pain dahil kung ung taong minamahal mo nman eh sadyang manhid at ubod ng itim ng budhi eh wala na tyong magagawa dian. sabi nga ni kuya Bob Ong "walang gamot s tanga kundi pagkukusa."

Basta basta. sa palagay ko lang ah. sa gantong sitwasyon. mahalin mo n lang ng todo ung taong mahal mo. bigay mo ung lahat ng makakaya mo. pagiintindi, trust, pagmamahal, lahat lahat na. Tpos pag wala talaga. Sorry na lang tyo. Pero atleast masasabi namen sa sarili naten na ginawa nten lahat. At atleast din alam nten na wala tlga sten ang pagkukulang ("pagsosobra" lang na ayoko n discuss dael ibang usapan n nman un. hehe). Kumbaga di lang talaga kayo meant to be. Chaka hindi din tayo mumultuhin ng "what if's". Haaaaay. Pag-Ibig nga naman noh? nakakabaliw. pag tinamaan ka. daig mo pa ang schizophrenic.*