Writing is utter solitude, the descent into the cold abyss of oneself. ~Franz Kafka
minsan akong nangarap…na makapagsulat at makagawa ng storya na kung di man makapagpabago sa mundong ginagalawan ko eh makapag paisip man lang sa mga manonood. positibo man o negatibong reaksyon at lesat i know i made sense kasi i made a realization out of my story…
at minsan sa buhay ko nagkaroon ako ng ganong pagkakataon. ngunit iba ang landas na tinahak ko. at ito ay dahil lamang sa takot…..sa takot kong magsulat at ilahad ang aking saloobin…takot na humawak ng lapis at papel at ipahiwatig lahat ng aking nararamdaman at nalalaman sa ibang tao…
kaibigan ko man o superior…sa common tao man o sa mga intelehente sa lipunan…takot ako…at sa kasamaang palad, nagpalamon ako sa takot na aking naramdaman na naging dahilan ng pagkabigo kong gawin ang isang bagay na aking ninais gawin para sa sarili ko at sa mga tao.
kolehiyo pa lamang ako ay tinatak ko na sa aking isipan na isang araw gagawa ako ng storya at ibabahagi ko ito sa mga tao. gusto kong manamnam nila ang bawat letra ng aking gawa. gusto kong maramdaman nila sa pamamagitan ng kwento ko ang bawat emosyon na aking naranasan. ninais ko sanang kahit papaano ay maging bahagi ang storya ko ng kanilang diskusyon… at lahat ng ito ay hindi para sa kung ano man…bagkus maibahagi ko lang sana sa kanila ang kwento ko…yun lang masaya na ako…the ultimate fulfillment that i …am still hoping that i can achieve…
pero duwag nga ako…alam kong hindi ako magaling magsulat..tagalog man o ingles…hindi ako organized na tao (kita naman kahit sa buhay ko… - alam ng mga taong malapit sakin ang ibig kong sabihin). nahihiya kasi ako na mapuna ng ibang tao ang pagsusulat ko. aminado ako madalas (o sige na, mahilig) akong mamintas ng sulat ng iba kaya alam ko na malamang ganon din ang gagawin sa akin…a very negative thought indeed. pero siguro kung naisip ko in a positive light na yung pamimintas sa pagsusulat ko can help me improve my writing malamang mas masaya ako ngayon kasi nagagawa ko ang pangarap ko…hayyyy….
naisip ko nga dati na dapat kahit saan ako magpunta, may hawak akong lapis at papel o mas maganda laptop para naisusulat ko agad lahat ng thoughts ko (ng mas may sense) kesa sa pagkatapos ko maisip lahat tsaka plaang ako magkakaroon ng pagkakataong maisulat ito (gaya ng pyesang ‘to). wala na kasi sa momentum…peroalam ko sa sarili ko na kaya kong magsulat…kaya kong magkwento…kaya kong gumawa ng treatment sa isang storya…alam ko kung anong magandang atake sa isang topic…kung ano ang mga bagong bagay na pwede kong gawin…pero yun nga… takot ako…kasi takot akong marinig ng mga tao ang thoughts ko…baka kasi hindi maganda o hindi pumasa sa "standards" nila…in short, wala akong kumpyansa sa sarili ko…
malungkot isipin na wala ako ngayon sa mundong nais ko, marahil dahil na rin sa mga pangyayari at desisyon ko. i may look happy and okay now but believe it or not, there is still a part of me that’s hoping and aspiring to fulfill my dream…siguro kahit one time deal lang as long as it can move a life of one person or make people think for a while, okay na ako don…..sana in time…
i hope it’s not too late…
No comments:
Post a Comment